San Blas Adventures

De Kuna indianen zijn een volk dat de eilanden groep Kuna Yala, beter bekent als San Blas, gedurende ongeveer 5 maanden per jaar bewoont. De overige tijd brengen ze door in de Darien Gap of in Panama stad. Met name de Kuna vrouwen zijn erg herkenbaar door hun klederdracht en kralen. Zowel de mannen als vrouwen zijn erg gedrongen, hebben een gezicht dat bij de kaken breed begint en bij de mond en neus puntig is en hebben een zeer korte nek. Ze lijken, zoals Huda altijd zegt, op cavia's. Ze spreken Spaans, maar vooral hun eigen taal. Kuna Yala is een autonome regio binnen Panama. In het verleden hebben de Kuna zich fel verzet tegen Panamese overheersing. Ze zijn zelfs zo op hun gebied gesteld, dat ze in het verleden een oorlogsschip van de Verenigde Staten hebben gekocht om hun wateren te verdedigen tegen de Panamese regering. De religie van de Kuna is gebaseerd op de natuur en de cirkel van het leven. Ze zijn bijvoorbeeld niet bang voor de dood omdat ze, nadat ze tot stof zijn vergaan, weer één worden met de aarde. De Kuna zijn, ondanks hun weinig gevarieerde dieet van vis, rijst en gebakken groene banaan, erg gezond. Slechts 1 op de 100.000 Kuna indianen krijgt kanker. Verder is het een gezellig volkje dat graag in hun hangmatten met elkaar zitten te babbelen en houden van grapjes.

Één dag voor onze reis naar San Blas werden we verwacht in het kantoortje van de organisatie San Blas Adventures. Tijdens een bijeenkomst zouden we informatie krijgen over onze reis naar San Blas. Aangekomen bij het kantoortje wemelde het van de mensen. Ik telde er 20 en er kwamen nog steeds mensen binnen. Dit was even slikken! Huda en ik houden helemaal niet van grote groepen en eigenlijk willen we helemaal niets georganiseerd doen. "Waar zijn we aan begonnen?" Was wat we ons hardop afvroegen. De stemming zat er onder de groepsleden al goed in. Flessen drank stonden overal, er werd gitaar gespeeld en een groot aantal van de Canadese deelnemers bleken elkaar al te kennen. De voorlichting verliep chaotisch en de informatie kwam bij mij slecht binnen. "Waar zijn we aan begonnen?". Een groot deel van de groep was helemaal vanuit Cartagena met de organisatie naar Capurgana gereisd, om van daaruit, direct na de bijeenkomst, naar Sapzurro door te reizen met een bootje. In Sapzurro zou de volgende dag het San Blas 'avontuur' beginnen. Ik liet de organisatie weten dat wij de nacht in Capurgana zouden blijven en met een vroege boot naar hun toe zouden komen. Het feest hoefde voor ons nog even niet te beginnen.

De volgende dag stonden we op de pier, in de regen, te wachten op de bootsman. Deze leek uiteraard weinig haast te hebben. Na een korte boottocht kwam we aan op de pier van Sapzurro. Hier zaten de groepsleden er een stuk minder vrolijk dan de voorgaande dag bij. Het feest was, geheel in lijn der verwachting, de avond voor vertrek al begonnen. Een groot deel van de groep was stevig doorgezakt en naakt in het water beland. Erg blij met onze keuze om de laatste nacht in Capurgana te blijven! Tussen het brakke gezelschap zaten 4 Kuna mannen. Dit waren de mannen die ons tijdens de trip zouden begeleiden . Toen het tijd was om te gaan sprongen de Kuna op en laadden met een verrassend tempo ons zware rugzakken in de boot. Er werden 2 speedbootjes gevuld met in totaal 26 mensen. De gidsen tijdens deze toer waren Tess uit Engeland en haar vriendje Luis uit Costa Rica. Onze eerste stop zou de douane van Panama zijn, gelegen aan een strand op ongeveer 30 min. varen vanaf Sapzurro. Het stempelen van de paspoorten en de controle van de bagage namen een eeuwigheid in beslag. Ondertussen begon de zon al lekker te branden en kwamen er alweer nieuwe boten gevuld met toeristen aan. Het verschil tussen de controle die wij kregen en de controle die Colombiaanse toeristen kregen was aanzienlijk. Panamezen vertrouwen Colombianen niet. Ze hebben zeer slechte ervaringen met hun buren als het gaat om drugssmokkel. En dus werden de honden losgelaten op de bagage van de Colombianen. Overigens werd er niets gevonden. Eindelijk waren we klaar voor vertrek. De boten werden weer ingeladen door de Kuna en de reis kon beginnen. In de boot naast ons werden de eerste flessen rum geopend terwijl andere reizigers direct in slaap vielen. Na nog geen 15 min. onderweg te zijn, werden we begroet door een dolfijn, die besloot een stuk met ons mee te zwemmen. Na een reis van 1,5 uur kwamen we aan op ons eerste paradijselijke eiland. We zijn erg vaak op dit soort plekken geweest, maar het blijft indrukwekkend om het kleurenpalet van zon, zee, witte stranden, wuivende palmen en een strak blauwe lucht te zien. Op deze plek bleven we de hele dag. 's Avonds verbleven we in een Kuna dorp aan de andere kant van het eiland, waar de Kuna kinderen ons al op stonden te wachten. Ze konden niet wachten om op de foto te gaan. Dit was de eerste keer dat deze tour dit eiland aan deed. Ze waren hier dan ook minder aan toeristen gewend dan op de andere eilanden. Een Kuna dorpje doet erg sprookjesachtig aan. Kleine huisjes met daken van palmbladeren en kippen in de tuintjes. De daarop volgende dagen herhaalden we het patroon van de eerste dag. Overdag bezochten we een eiland en 's avonds sliepen we in een Kuna dorp. De groep viel ons behoorlijk mee, iedereen was aardig en goed gestemd. 's Avonds gingen er steevast een aantal tot laat door. Maar na zo'n lange dag hielden wij het vaak erg vroeg voor gezien. Op de tweede dag ondervond ik spijtig genoeg één van de nadelen van het reizen in dit klimaat met een grote groep. Iedereen zit overal aan en niet iedereen is even schoon. Dit leidde er toe dat ik 's nachts als een gek ons huisje uit moest sprinten om de Burrito, ons eten van eerder die avond, uit moest braken. Gelukkig bleef ik niet erg lang ziek. We hebben het 4 dagen lang, gezien de omstandigheden, nog best wel naar ons zin gehad. Helaas liet het weer ons een aantal malen flink in de steek. Vlak voordat we aankwamen bij de kust van Panama, zagen we op de laatste dag het prachtige eiland waar we 5 jaar geleden met zijn tweeën verbleven. Er gaat voor ons niets boven privacy.

Met een viertal grote 4x4 auto's reden we met de hele groep naar Panama city. Helaas strandde ons gezelschap nog voor de paspoort controle. Één van de auto's gaf de geest. Er werd een chauffeur gebeld om een nieuwe auto langs te brengen. "Manuel will be here in 30 minutes". Daar stonden we dan zo'n 1,5 uur later met 26 mensen in het donker in de Panamese jungle. Manuel had geen haast. Toen Manuel na 2 uur op zijn gemak aan kwam kakken duurde het niet lang voordat we in zijn auto in slaap vielen. De rit naar de stad duurt zo'n 3 uur en ik sliep als een marmot. Na drie nachten in een hangmat te hebben geslapen voelden we ons beiden flink gebroken. Maar weldra zouden we ons weer volledig op kunnen laden in het Dubai van Latijns-Amerika, Panama city. Panama city is onze stad. Toen we hier 5 jaar geleden voor het eerst kwamen werden we direct verliefd op deze stad. Er is hier werkelijk van alles te doen en de stad is erg goedkoop. Wolkenkrabbers, jungle, de zee, het kanaal en ontzettend veel winkels. Panama city is de stad van de toekomst. De meest moderne stad van Centraal Amerika, waar je je het ene moment in Miami waant en het andere in het Amazone gebied. Een uitstekende plaats om deze geweldige reis af te ronden. Wat hebben we deze keer veel gezien en meegemaakt! Wat hebben we ontzettend veel vruchten smoothies gedronken! Wat hebben we weer veel verschillende vervoersmiddelen gebruikt! We hebben met volle teugen genoten en een geweldig nieuw land leren kennen in Colombia. Zo'n fantastisch avontuur doet verlangen naar meer. Morgen vliegen we naar Toronto in Canada, waar we zullen overnachten en de volledige dag daarna zullen verblijven. Daarna is vliegen we door na Amsterdam Schiphol en is dit avontuur echt voorbij.

Ik wil jullie wederom bedanken voor het lezen van onze avonturen en het plaatsen van die leuke en motiverende reacties.

Voor mijn liefste Huda en voor mij is dit zeker niet onze laatste reis. De heimwee naar de horizon blijft.

Zoals altijd, tot het volgende avontuur!