Back to the jungle

Ons nieuwe avontuur begint in Manuel Antonio national park. Dit is het kleinste natuurpark in Costa Rica en ook gelijk het meest toeristische. Het is een mooi park met oeroude bomen, prachtige brede stranden en veel wilde dieren. Vanuit Playa Palo Seco is het zo’n 30 minuten rijden. Om de drukte voor te zijn waren we al voor 08.00 uur in het park. Hierdoor konden we gemakkelijk parkeren en hoefden we niet in een rij voor het park te wachten. Links en rechts zagen we al groepjes vormen rond locale gidsen, die tegen betaling de mensen op alle dieren wijzen die ze normaal weleens over het hoofd zouden kunnen zien. Een gids herken je aan zijn telescoop op statief. Geen gids voor ons. Omdat we geen zin hadden om als een stel schapen om een herder heen te lopen, liepen we deze groepjes voorbij en besloten we richting de stranden te lopen. Dit bleek een goede keuze. Het eerste strand was nagenoeg leeg toen we er aankwamen. Tijd om op een ontspannen manier van de natuur te genieten. Voor de kust gleed een grote groep bruine pelikanen rustig door de lucht. De ontspanning bleek echter van korte duur. Naast dat er steeds meer mensen het strand op waggelden, begon het achter ons in de bomen te ritselen. Uit al het groen verscheen plotseling het brutale gezicht van een witschouderkapucijnaap. Hij slingerde zich een weg naar de grens tussen de bomen en het strand en bleef in een boom hangen om iedereen te bekijken. “Waar één aap is volgen er meer” zei ik tegen Huda. Dit had ik nog niet gezegd of uit alle omliggende bomen kwamen apen naar beneden. En deze groep had maar één doel, het bestelen van toeristen. Weg was de scheidslijn tussen mens en dier. Deze apen waren zeer bekent met mensen en wisten dat er vaak iets bij ze te halen valt. Als een invasiemacht renden ze het strand op om spulletjes te bemachtigen. Alle spullen die zonder toezicht op een kleedje lagen gingen mee de boom in. Ze leken ons met rust te laten tot ik Huda een paar seconden alleen liet om een foto te schieten. Binnen een tel zaten ze om haar heen en probeerden ze onze spullen mee te nemen. Toen ik dit zag snelde ik naar Huda en stoven de kleine dieven de boom weer in. Één van de gidsen riep dat ze respect hebben voor grote kerels. Met de apen kwamen ook de grote groepen toeristen als zombies met een camera het strand oplopen. Tijd voor ons om te verkassen. Het tweede strand was nog steeds leeg en bleek nog groter en mooier te zijn dan het eerste. Een prachtige plek om foto’s te nemen en te ontspannen. Dit leek allemaal prima te gaan tot we er achter kwamen dat de Kapucijnaapjes niet de enige bende waren die de stranden onveilig maakten. Een moeder wasbeer en haar drie jongen bleken stukken groter en fanatieker dan de speelse apen. Met een ongekende doelgerichtheid renden ze naar de mensen die op het strand lagen en pakten ze alles wat ze in hun klauwen konden krijgen. Een wasbeer mag er misschien schattig uitzien, maar valt absoluut niet te onderschatten. Naast scherpe klauwen beschikken ze over een gebit waar je maar beter geen kennis mee kunt maken. Toen ze voor mijn rugzak gingen schopte ik wat zand te midden van de familie. Dit maakte echter weinig indruk, dus deed ik het nog een aantal malen. Hierdoor besloten ze direct door te rennen naar de volgende mensen, die direct steen en been begonnen te klagen. Dit alles gecombineerd met de mooie stranden, bomen en planten, zorgde voor een leuk dagje park. Niet ver buiten het park sloten we de dag af met een lekkere falafel en brachten we een bezoek aan een vriend van ons die daar in een hostel werkt. Luis kennen we nog van ons laatste bezoek aan de San Blas eilanden in 2015, waar hij mee was als gids. 

Op maandag 22 februari was dan toch de dag gekomen dat we de auto na 10 dagen plezier weer in moesten leveren. Zo’n auto went snel in een relaxt land als Costa Rica. Ik vond het ook wel een beetje jammer dat we hem weer in moest leveren. Helemaal omdat we op deze dag naar de Caribische kust zouden reizen. Het werd een lange dag waarbij we eerst 2 uren naar de luchthaven moesten reizen om de auto in te leveren, vervolgens reden we per taxi naar het busstation in de drukke hoofdstad en aansluitend mochten we nog 5 uren in de bus naar Puerto Viejo zitten. Toen we uitstapten in Puerto Viejo werden we geconfronteerd met een luchtvochtigheid zoals we deze nog niet eerder hadden meegemaakt tijdens deze reis. De Caribische kust van Costa Rica is een veel ruigere omgeving. Een strook die volledig bestaat uit regenwouden en palmstranden. Hier vallen dagelijks buien en blijft niets droog. Alles wat nat wordt blijft nat. En hoewel we dachten veel dieren te hebben gezien in de andere delen van het land, waren we nu in de echte jungle. Hier beweegt alles! Het huisje dat we hebben geboekt bevind zich voor Puerto Viejo, midden in de jungle. In de bomen boven ons wonen beo’s, toekans, luiaards en brulapen. Slangen kikkers, spinnen, krokodillen en leguanen, de bossen wemelen ervan. De plaatsen Puerto Viejo en Cahuita zijn een bolwerk voor voormalige gastarbeiders uit Jamaica en andere Caribische eilanden. De voertaal is hier Engels/Patios en ook het eten is onmiskenbaar beïnvloed door de Caribische cultuur. Patties, bananabread, jerk chicken, creole shrimp, chicken massala en nog vele andere lekkernijen die we tijdens ons vele reizen hebben gegeten, kom je hier tegen. Ons huisje ligt prachtig tussen de tropische planten en bomen en heeft een overdekt terras met een hangmat. Na het inchecken besloot ik nog even via het bos naar de supermarkt te lopen toen ik de eerste regendruppels voelde. Deze druppels veranderden al snel in een bui en de bui ging over in een stortregen, die op zijn beurt veranderde in een zondevloed. Toen ik thuis kwam was ik zo verschrikkelijk doorweekt dat het leek alsof ik met kleren en al in de zee was gesprongen. Het slapen is ook wennen in dit klimaat, want ook de lakens blijven een beetje vochtig. 

Zoals eerder vermeld bestaat de Caribische kust uit jungle en stranden. De natuur is ongerept en wild. En dit zorgt ervoor dat er overal iets te zien of te beleven valt. Inmiddels hebben we wederom een auto gehuurd en bezoeken we de meest unieke plekken aan de kust zoals Punta Uva en Manzanillo. Ook zijn we teruggekeerd naar Cahuita, waar het 8 jaar geleden allemaal voor ons is begonnen tijdens onze eerste reis samen. Tot onze verbazing zagen we daar een aantal oude bekenden. Dit gedeelte van onze reis is weer totaal anders dan het voorgaande. Ik blijf zeggen dat ik het uniek vind dat er in zo’n klein land zoveel te zien en te doen is. Iedere dag brengt weer nieuwe verassingen met zich mee. Ook de ervaringen met wilde dieren, zoals de roodharige luiaard die op ooghoogte langs een pad aan het smullen was en fotogeniek in de camera keek zullen me nog lang bij blijven. We zagen gisteren tijdens het eten zelfs hoe een luiaard via een paal een restaurant in gleed. Unieke ervaringen in een uniek land.

Zoals altijd onwijs bedankt voor het lezen van mijn verslag en tot het volgende avontuur.

Pura Vida!