Little Corn, no problem!

Hallo allemaal,

Het is tijd voor ons eerste reisverslag. Het begon allemaal op woensdag 27 augustus. Met KLM vlogen we vanaf Schiphol naar de luchthaven van Managua. Managua is de hoofdstad van Nicaragua. De reis verliep voorspoedig zonder vertraging en kort na aankomst reden we met de taxi direct door naar ons Guesthouse. Zoals te verwachten valt na zo'n lange reis, vielen we direct in slaap.

Door het tijdsverschil van 8 uren, waren we de volgende dag veel te vroeg weer wakker. Om 7.00 uur 's ochtends had Elena, eigenaresse van het Guesthouse, het ontbijt al klaar staan. Dit bestond uit koffie, thee, meelkoekjes en een heerlijke verse fruitsalade. Elena is een ontzettend zorgzaam vrouwtje, die er alles aan doet om het haar gasten naar de zin te maken. De eerste dag hebben we het rustig aan gedaan, een beetje gewandeld door onze buurt in Managua en hebben we wat spulletjes gekocht in de grote Amerikaanse shopping mall, die op drie minuten lopen vanaf ons verblijf gevestigd is. Het viel ons direct op dat de inwoners van Managua erg behulpzaam en vriendelijk zijn en je totaal niet lastig vallen. Hieraan merk je ook dat het land nog niet erg toeristisch is. Die avond zijn we vroeg naar bed gegaan, omdat we er de daarop volgende ochtend al om 04.00 uur uit zouden moeten. Voor onze volgende bestemming moesten we namelijk terug naar de luchthaven, vanwaar we met een propeller vliegtuigje naar de Corn Islands in de Caribische zee zouden vertrekken.

We werden uiteraard alweer ruimschoots voor tijd wakker. Dankzij onze jetlag hadden we geen wekker nodig. Beneden zat Elena, die speciaal voor ons was opgestaan, al te wachten met een pakketje eten voor onderweg. Het is werkelijk hartverwarmend om te zien dat er nog zulke goede mensen bestaan. Aangekomen op de luchthaven werden we doorverwezen naar een speciaal loket buiten de Terminal. La Costeña, de nationale luchtvaart maatschappij, heeft zijn eigen mini vertrekhal. Even leek het alsof we terug in de tijd waren gegaan. Al onze paspoort gegevens werden met de hand opgeschreven en het inchecken van onze bagage verliep buitengewoon stuntelig. "Als dat maar goed komt" dacht ik nog. Na tijdje gewacht te hebben, mochten we het kleine vliegtuigje in. Onderweg naar het vliegtuigje zagen we onze bagage op een kar liggen. Tot onze verbazing stond deze kar nog buiten het vliegtuigje. Na een korte discussie besloten we maar af te wachten. Je gaat er tenslotte niet vanuit dat ze je bagage gewoon op de startbaan laten staan, toch? Nou wel dus. Het vliegtuigje vertrok zonder onze bagage. En na een klein uurtje vliegen, stonden wij zonder bagage op Great Corn Island. Volgens de medewerkers van de kleine luchthaven op Great Corn komt dit regelmatig voor. Wanneer er teveel bagage mee moet dan laten ze de helft staan, om op die manier de balans van het vliegtuig goed te houden. De bagage zou vast en zeker met het volgende vliegtuigje mee komen en die zou binnen een kwartier hier zijn. "No problem mon, di plane soon come". Het luchthaven personeel leek zich in elk geval niet druk te maken. Ze luisterden muziek, dansten een beetje en flirtten wat met de meisjes. Ons probleem was, dat onze eindbestemming niet Great Corn Island, maar Little Corn Island was. En de boot naar Little Corn zou om 10.30 uur vertrekken. Na een tijd wachten kwam het hoge woord eruit, er zou die ochtend geen vliegtuig meer vanuit Managua komen. Het luchthaven personeel zou onze bagage die middag, na aankomst op Great Corn, met de boot meesturen naar Little Corn. Daar zou de boot om 17.00 uur aankomen bij de pier, waar wij vervolgens onze bagage op zouden kunnen halen. Oké, dit zijn de momenten tijdens het reizen dat je even alles los moet laten en je jezelf mee moet laten sleuren met de stroom van een andere cultuur.

Vooruit, dan maar zonder bagage naar Little Corn. Op dat moment was het 10.25 uur, we moesten nog naar de haven en de hemel brak op dat moment open. We hielden de eerste taxi die langs kwam aan en kropen daar in. Ik kwam naast een big mamma te zitten (hm, hebben we dit niet al eens eerder ergens meegemaakt?) en Huda zat voorin. De taxi die we hadden was zonder twijfel de meest gammele roestbak waar we ooit in hebben gezeten (en geloof me, dat wil wat zeggen). Hij was er zelfs zo slecht aan toe, dat hij er op het moment dat we de haven binnenreden, mee op hield. Het laatste stukje moesten we dan ook door de regen sprinten om bij het loket te komen waar de bootkaartjes verkocht werden. We konden gelijk door naar de boot. En natuurlijk was dit een open boot. Om onszelf te beschermen tegen de harde regen kregen we een enorm plastic zeil over ons heen. Tijdens de bootreis zaten de andere passagiers, wiens bagage hetzelfde lot kende als onze bagage, om ons heen. Het werd een onvergetelijk bootreis waarbij we erg gelachen hebben met de andere reizigers. Iedereen zat onder hetzelfde zeil terwijl de boot met een enorme snelheid over het water klotste. Aangekomen bij Little Corn, stopte de regen spontaan. En terwijl onze monden opvielen van verbazing over de schoonheid van dit eiland, kwamen de reggae klanken ons tegemoet vanaf de pier.

Little Corn Island is een parel, die zo mooi is dat woorden dit eiland geen recht aan doen. Een eiland van 1,5 vierkante km, met aan weerskanten witte en gouden zandstranden die omringt worden door dichte bossen met kokospalmen. Het hart van het eiland bestaat uit een dichte jungle die gevuld is met mango, bananen, amandel, ananas, avocado, papaya en sinaasappelbomen. De bewoners zijn creools en spreken in plaatst van, het in de rest van het land gebruikelijke, Spaans, een soortgelijke vorm van neger engels (patois) als op Jamaica wordt gesproken. Er zijn op het eiland geen auto's of motoren. En het is er gebruikelijker om gamba's of kreeft te eten dan kip. Little Corn Island kan ik met recht een paradijs noemen. Maar al deze natuurpracht had ons niet kunnen voorbereiden op wat zou gaan komen. Ik had een hutje geboekt op het meest afgelegen stuk van het eiland. Een verzameling strandhutjes met de naam Ensueños, wat 'dagdroom' beteken. Na een flinke tocht door de jungle, waarbij we een aantal malen een verkeerd pad zijn ingeslagen, kwamen we aan bij Ensueños. Wat we daar aantroffen kan het best omschreven worden als een vleesgeworden Dali schilderij, gelegen aan het strand tussen de kokospalmen. De Spaanse kunstenaar Ramon heeft in 1997 een prachtig stuk grond gekocht op Little Corn Island en heeft daar zijn eigen wereld gecreëerd. In werkelijk alles dat je ziet heeft hij zijn kunst verwerkt. Al zijn strandhutten heeft hij gemaakt uit wrakhout dat is aangespoeld en dit prachtig beschildert. De gehele achtertuin zit vol met fruitbomen en bloemen. Het was werkelijk alsof we in de het hof van Eden terecht waren gekomen. Een fantasie wereld in een fantasie wereld. De naam dagdroom is dan ook meer dan terecht.

We namen de tijd om te wennen aan onze nieuwe omgeving en gingen vervolgens, via de jungle, op weg naar het dorpje. In het dorp vond op dat moment het jaarlijkse crabsoup festival plaats. De bewoners vieren hiermee het einde van de slavernij. Toen we aankwamen was alle krabsoep op, dus gingen we bij een reggae tentje garnalen en taco's eten. Vanaf deze plek hadden we een mooi uitzicht over de baai. We besloten dan ook om hier te wachten op de veerboot die onze bagage naar het eiland zou moeten brengen. Terwijl de zon begon te zakken en de baai oranje kleurde, beseften we ons hoe dankbaar we moeten zijn voor dit soort momenten.

Hoe het afliep met de bagage en hoe we in het donker terug zijn gelopen door de jungle, kunnen jullie lezen in het volgende verhaal. Wederom wil ik iedereen bedanken voor het volgen van onze avonturen.

Tot de volgende keer!