Crossing the Darien Gap

Terwijl de Vallenato uit de speakers blaast koerst onze bus richting Necocli, een havenplaats aan de verre westzijde van de Caribische kust van Colombia. Necocli is een stoffig en chaotisch plaatsje met een aantal winkeltjes en een strandje. Ondanks dat hier vrij weinig te doen is overnachten we hier zodat we de daaropvolgende morgen vroeg de boot kunnen nemen naar Capurgana. Een idyllisch plaatsje dat samen met het eveneens prachtige Sapzurro aan de Panamese grens ligt, in de beruchte Darien Gap.

De Darien Gap stond vanwege zijn guerrilla en paramilitaire activiteit lange tijd bekend als één van de gevaarlijkste plekken op het Westerlijk halfrond. Drugsmokkel en ontvoeringen waren hier aan de orde van de dag. De Panamerican highway, de weg die van Alaska tot Patagonië loopt, wordt slechts onderbroken door het dichte regenwoud van de Darien Gap. Jarenlang was toerisme hier onmogelijk. Gelukkig is er veel verandert en zijn de guerrilla's en paramilitairen verdreven uit Capurgana en Sapzurro. Het toerisme begin op te komen en de mensen voelen zich weer veilig en vrij. Om deze veiligheid te waarborgen lopen hier grote pelotons met soldaten rond. Daarnaast is er veel politie op de been. Ik ben ontzettend blij dat we hier naartoe zijn gegaan. Op deze plek vonden we een waar paradijs.

Bij aankomst werden we opgewacht door een medewerker van het hostel. Een onverzorgd Argentijns meisje met vieze tandjes. Het hostel, La Bohemia, zag er ongeveer net zo uit als de binnenkant van haar mond. Aan de ontbijt tafel zaten vieze hippies opeengepakt koffie te drinken en broodjes te eten. Op de trap zat een jongen lekker een boek te lezen. In de gang lagen matrassen met slapende mensen erop. Onze kamer zag eruit als de binnenkant van een aardappel kistje. Na kort overleg besloten we onze spullen daar te laten liggen en op zoek te gaan naar een nieuwe accommodatie. Deze was binnen 15 minuten gevonden, was maar 6 euro duurder en direct aan zee. Grote kamer, balkon met hangmat en een eigen badkamer. Toen we terug ging naar het hippie hol om onze spullen te halen, stond het Argentijnse meisje erop dat we voor de eerste nacht zouden betalen. Ik vond het, aangezien het 08.30 uur 's ochtends was, redelijk om de helft te betalen. Hier was mevrouw het niet zo mee eens. Helaas was dit toch echt waar ze het mee moest doen. Wij hadden geen zin in een discussie, dus pakten we onze spullen, drukten haar het geld in d'r hand en gingen ervandoor. De nieuwe plek was heerlijk en praktisch mugvrij.

In de beide dorpen rijden geen auto's. Alles wordt vervoerd met boten, brommers of paard en wagen. Er zijn twee opties om van het ene in het andere dorp te komen. Met een boot of lopend, via de jungle. We hadden ons laten vertellen dat de tocht door de jungle ongeveer een uurtje lopen zou zijn. Dit leek ons een prima plan, omdat we op deze manier wat flora en fauna konden bekijken. Aan het begin van het pad dat door de jungle leidde, sprong uit het niets een zwarte hond te voorschijn. De hond, die hooguit drie jaar oud was, kwispelde blij en gaf aan met ons mee te willen lopen. Het pad door de jungle viel absoluut niet mee, omdat we over de heuveltop moesten lopen. De weg naar boven was stijl en het pad zat vol met rotsen en wortels van bomen. Onderweg zagen we eekhoorns, apen, slangen en zelfs een toekan. De zwarte hond bleef, al werd het pad nog zo stijl, bij ons om ons de weg te wijzen. Aangekomen in Sapzurro sprong hij in een beekje om af te koelen. Als beloning gaven we hem te eten. Hij is de hele dag op het strand van Sapzurro bij ons gebleven en ging zo nu en dan mee zwemmen of spelen met een stok. We hebben niet zo lang geleden onze eigen hond verloren en het deed ons goed om weer eens een hondje bij ons te hebben.

Tegen het einde van de middag stond het hondje op en rende terug in de richting van de jungle, om terug te keren naar Capurgana. Wij deden dit ook, maar namen ditmaal de boot. Een bezopen bestuurder, stuurde ons behendig door de rustige zee en binnen 15 minuten waren we weer in Capurgana. In deze omgeving is de natuur op zijn mooist met dichte regenwouden, witte stranden, een kristal heldere zee en veel wilde dieren. Vanuit deze prachtige lokatie vertrekken we morgen naar de San Blas eilanden van Panama. Met pijn in ons hart nemen we afscheid van het fabelachtig mooie Colombia. Maar ook met een voldaan gevoel, omdat we hier zoveel meegemaakt en gezien hebben. De diversiteit aan landschappen, de bruisende steden, het eten, de mensen en de muziek. Colombia is met zijn historie en indrukwekkende comeback uitgegroeid tot de ideale reisbestemming. Nadenkend over al mijn reizen, heb ik me eigenlijk nooit ergens zo veilig gevoeld als hier. We nemen afscheid met de wetenschap dat we hier ooit terug zullen keren. We hebben tenslotte alleen nog maar de Caribische zijde van het land gezien. Ons Colombia avontuur krijgt dus zeker een vervolg.

In mijn volgende blog zal ik verslag doen van onze reis door de paradijselijk San Blas Archipel.

Bedankt voor het lezen en tot het volgende avontuur!