Welcome to The Gambia, Africa’s smiling coast

Ons nieuwe avontuur begint vroeg in de ochtend op de Luchthaven van Brussel. Het vliegtuig van maatschappij Tui zou om 06.40 uur vertrekken naar Banjul, de hoofdstad van Gambia. Het west Afrikaanse land Gambia ligt op zo’n 6,5 uur vliegen van Nederland. Het is een klein landje (tweemaal de grootte van de provincie Friesland), dat met uitzondering van haar kustlijn volledig is omsloten door het land Senegal. Gambia (in het Engels The Gambia) is een voormalig Engelse kolonie, waar ook de voertaal Engels is. Inmiddels is het land alweer 52 jaar onafhankelijk en geniet het land een aardige inkomsten stroom dankzij het toenemende toerisme. Dit betekend absoluut niet dat Gambia een rijk land is, maar voor Afrikaanse begrippen kunnen Gambianen relatief goed rondkomen. Naast toerisme bestaat de grootste inkomsten bron van het land uit visserij en landbouw. Naast haar mooie natuur en goudgele kust is er nog een attractie waar Gambia bekend om staat, sekstoerisme. Het betreft hier, in tegenstelling tot veel andere derde wereld landen, met name Europese en Britse ‘vrouwen’ die op mannen safari gaan.

Het vliegtuig was afgeladen. In de rij naast ons zaten twee Belgische dames van begin 50. Zodra we zaten begon één van de dames Huda te ondervragen over onze vakantie plannen. De dame wist op haar beurt te vertellen dat ze onderweg was naar haar Gambiaanse man, die alweer sinds juli in het land verblijft. Ze hadden zojuist een huis gekocht, waar ze per boot allerlei spullen naartoe had laten verschepen vanuit Antwerpen. Deze dames zagen er overigens uit als het stereotype van een sekstoerist, kort en futloos haar, kilootje te zwaar, vormloze smoezelige kleding en weinig gevoel voor gêne. Ik wil jullie alvast verklappen dat zowel de mannelijke als vrouwelijke versie van dit ‘type’ het straatbeeld bepaald in de toeristische gebieden van het land. De reis verliep vlot en zonder vertraging. Aangekomen op de luchthaven van Banjul stond onze chauffeur Alex al op ons te wachten. Alex is een Gambiaanse taxi chauffeur, waar ik in contact mee ben gebracht door een kennis in Nederland. De autorit van de luchthaven naar ons hotel in de kustplaats Kotu duurt zo’n 25 minuten. Onderweg reden we door stoffige straatjes, langs vervallen huisjes. Overal liepen geiten en ezels te knagen aan alles wat voor handen lag. Langs de weg probeerden mensen fruit, houtsnijwerken en meubilair te verkopen. Aangekomen bij het hotel kleedden we ons snel om zodat we nog een paar uurtjes zon mee konden pakken op het strand van Kotu. Het strand van Kotu is een mooi en breed goud-geel zandstrand, met kleine restaurantjes en winkeltjes. Het stikt er ook van de plaatselijk bewoners die dolgraag bevriend willen raken met iedere toerist die voorbij komt, om vervolgens munt te kunnen slaan uit deze nieuwe vriendschap. Een tafereel dat nu eenmaal hand in hand gaat met toerisme in ontwikkelingslanden. De gemiddelde Europeaan laat zich, door een mengeling van schuldgevoel en beleefdheid richting de plaatselijke bevolking, vrij snel een winkeltje in praten of een tourtje aansmeren. Wij zitten hier na al die jaren niet meer zo op te wachten. De komst van iedere toerist stimuleert de economie, dus een schuldgevoel ten opzichte van de arme bevolking is misplaatst. Door de straten van Kotu lopen veel overwegend onaantrekkelijke Europese dames naast veel jongere en veel slankere Afrikaanse mannen. Als het niet te triest voor woorden zou zijn, dan was het lachwekkend. De natuur in het land is erg mooi. Het is een stuk droger dan in de meeste Latijns Amerikaanse landen die wij bezocht hebben, maar dat is ook de charme van dit Afrikaanse land. Het regent hier drie maanden per jaar non stop en de rest van het jaar is het droog. Dit zorgt voor een unieke vegetatie zoals je die niet snel ergens anders zult aantreffen. Overigens werkt alles in Afrika net iets anders dan in de rest van de wereld, iets waar wij al snel achter zouden komen.

Zo zijn hier nogal wat problemen met de stroom toevoer. De elektriciteit valt een aantal malen per dag uit. Dat betekend gelijk dat de wifi niet werkt en er geen mogelijkheid is om je telefoon op te laden. Daarnaast wil het ook weleens gebeuren dat er elektrische spanning staat op dingen waar je het niet van verwacht. Zo gebeurde het gisteren dat alles in de badkamer geladen was. Huda kreeg een aantal malen een schok van de kraan bij de wasbak en ik keek nogal verbaasd op toen tijdens het douchen de douchekop die ik in mijn hand had onder stroom stond. Dit alles werd veroorzaakt door een boiler die niet goed afgesteld stond. We kregen ter compensatie een nieuw appartement aangeboden. Toen ik daar mijn douche sessie wilde hervatten, gebeurde exact hetzelfde nog een keer. Het volledige complex bleek er last van te hebben en een ieder die het waagde te douchen wachtte dezelfde onaangename verrassing. Gelukkig is de elektriciteit hier niet zo sterk als in Nederland en is de schok eerder een soort prikkende vibratie. Desalniettemin erg vervelend wanneer je staat te douchen.

Een ieder hier zal je aanraden om tijdens je verblijf gebruik te maken van een vaste taxi chauffeur. Zo brengt Alex ons voor een prikje naar mooie plekken zoals het prachtige en zeer authentieke Paradise Beach. Een parelwit strand waar je kunt ontspannen of toe kunt kijken hoe de vissers hun vangst binnenhalen en door de dames uit het dorp laten sorteren, schoonmaken en roken. Dit laatste gebeurd overigens alleen met vis die ligt te rotten, want dat vinden Gambianen heerlijk. Ook wanneer we naar een reggae feestje willen pikt Alex ons op en brengt hij ons thuis. In een derde wereld land kan het nooit kwaad om betrouwbare personen te kennen. Toen we terug kwamen van Paradise Beach is mijn iPhone uit mijn zak gegleden en op de achterbank van Alex zijn auto beland. In het hotel aangekomen wist ik niet meer waar hij gebleven was. Alex had hem echter al gevonden en kwam hem netjes terug brengen. Dit soort dingen zijn nogal uitzonderlijk in Afrika, dus ik heb erg veel geluk gehad.

We hebben hier erg veel plezier en zijn alweer een hele ervaring rijker. Voordat we terug vliegen probeer ik nog een update te schrijven.

Tot het volgende avontuur!