Bushbaby feeding time

Aanvankelijk was het de bedoeling om maar 6 dagen in de villa van Rose en Fritz te verblijven. Maar na een aantal bezoekjes aan de noord- en oostkust van het eiland kwamen we tot de conclusie dat er geen tweede plek is zoals deze. In de buurt van de hotel zones is alles duurder, het eten is zowel kwalitatief als kwantitatief onder de maat en je wordt continue aangesproken door hosselaars. De stranden op die plekken zijn erg mooi, maar daarentegen is de natuur niet zo glooiend als aan de westkust. Het overgrote deel van de accomodaties zijn duur, klein en hebben geen keuken. Op Zanzibar krijg je simpelweg niet voldoende voedingsstoffen binnen wanneer je afhankelijk bent van het eten buiten de deur en het hotel buffet daar beginnen we niet eens aan. Wanneer je er nog een aantal zaken zoals privacy en comfort bij optelt is de keuze snel gemaakt. We besloten dan ook de rest van onze vakantie in de villa te verblijven.

De hosselaars op Zanzibar zijn nu niet bepaald de meest talentvolle op aarde. Op een dag parkeerde ik de auto achter het strand bij het plaatsje Kendwa, in het noorden van het eiland. Terwijl ik onze spullen uit de kofferbak haalde kwam daar een buju (Jamaicaans voor klein dik mannetje) aangelopen. “That’s 3000 shilling voor parking, sir”, zei het propje. Waarop ik de man vroeg of hij hier de parkeerwachter was, en werd door hem bevestigd. “Alright, can I see your identification?”, vroeg ik aan de bolvormige meneer. Daar had de man geen antwoord op en dacht de situatie te kunnen redden door naar de grond te kijken. “Nice try”, zei ik lachend. “Yes”, zei hij eveneens lachend, terwijl hij weer richting zijn vrienden slenterde. Sommige kinderen hier op het eiland zijn een stuk minder tactvol. In de toeristische gebieden komen ze als de apen in Park Manuel Antonio (zie mijn reisverslag uit Costa Rica 2018 van een paar maanden terug) het strand op en vragen ze mensen om geld. Nu ben ik helemaal geen kindervriend en zie ik ook niet de noodzaak om de kinderen van een ander te onderhouden. Vooral door het feit dat hun ouders nog nooit van geboorte beperking hebben gehoord. Op het strand van Kendwa werden ze iets te brutaal en begonnen ze als een stel wasberen naar onze tassen te grijpen. Dat was voor mij de druppel en ik heb ze dan ook weggejaagd. Tijdens de interactie met de plaatselijke inwoners kom je al snel tot de conclusie dat het opleidingsniveau erg laag ligt. Mensen weten niet veel, want hun leraren weten ook niet veel. Veel mensen zijn ongeletterd en weten bijvoorbeeld niets over milieubehoud en vervuiling. Ze lijken op het eerste gezicht streng Islamitisch, omdat vrouwen gesluierd of met volledige boerka over straat gaan, maar ze hebben de Koran nooit gelezen en ze geloven gewoon wat hen verteld wordt. De mensen zijn hier zeer naïef en kinderlijk, iets wat tegelijkertijd hun charme als hun valkuil is. De Massai daarentegen zijn hele andere mensen. Ze komen niet van dit eiland, maar zijn in grote getallen aanwezig. Omdat ze fysiek een stuk sterker zijn dan de locals (en minder lui), zijn zij het die dikwijls het zware werk doen. Daarnaast weten ze veel meer over de natuur en hebben ze veel respect voor hun vee, dat al generaties lang de levensader van hun gemeenschap is.

Om een duidelijk beeld te krijgen van het leven op Zanzibar kun je het beste een bezoek brengen aan de markt. Hier komt iedereen samen en kun je de meest uitéénlopende dingen kopen. Van levende kippen tot gedroogde octopus. Hier wordt je neus dan ook flink op de proef gesteld. Overal waar je loopt worden je de plaatselijke kruiden aangeboden. Wanneer je verse kip wilt kun je het beste naar de markt gaan, want hier worden ze voor je neus geslacht. Binnen de markt heb je speciale secties voor vis, vlees, gevogelte, fruit, groente en kruiden. Zoals in de meeste Islamitische landen kun je hier ook gewoon alcohol kopen. Alhoewel het allemaal reuze interessant is om te zien, werken we bij voorkeur ons boodschappenlijstje zo snel mogelijk af zodat we weer kunnen vertrekken. Met een temperatuur van 30 graden celsius zijn markten over het algemeen niet de meest frisse plekken op aarde. Juist omdat ze hier geen kaas gegeten hebben van hygiëne wagen wij ons niet aan het eten op straat. Overal kom je barbecue kraampjes tegen met geurend vlees dat op houtskool wordt gegrild. Ziet erg gezellig uit en past goed binnen het straatbeeld, maar ditmaal sla ik even over. 

Toen we twee maanden terug in Costa Rica waren bevonden we ons regelmatig te midden van de plaatselijke hongerige diertjes. Dat is ook ditmaal het geval. Want naast de hongerige ezels die dagelijks langskomen voor iets lekkers, zijn er ook mysterieuze nachtelijke bezoekers. De Zanzibargalago, beter bekent als de Zanzibar Bushbaby is een koddig nachtdiertje dat lijkt op een aap met hele grote ogen. Zodra de avond valt beginnen de Bushbaby’s met elkaar te spelen, slingeren ze door de bomen en rennen ze over de daken achter elkaar aan. Het zijn mollige diertjes die gek zijn op fruit. Zo hebben we twee dagen terug de fout gemaakt om een paar mango’s in de zon te leggen en ze ‘s avonds niet naar binnen te halen. De Bushbaby’s hebben die nacht letterlijk gehakt gemaakt van onze mango’s. Erg dom van ons uiteraard, aangezien wij juist beter zouden moeten weten. Wanneer we bij ons thuis op het platteland eten buiten laten staan dan blijft er ook weinig van over. We vinden het uiteraard reuze gezellig om hier zulke leuke beestjes in de tuin te hebben.

Onze tijd hier op Zanzibar zit er alweer bijna op. Over drie dagen vliegen we weer naar Brussel. Wanneer je veel reist dan leer je dit eenvoudiger accepteren. Des te meer omdat we thuis op de boerderij ook een fantastisch leven hebben met onze geliefde katten en cavia’s. Na 3 verre reizen op rij hebben we voorlopig wel weer even genoeg gezien van de wereld en verlangen we naar een mooie Nederlandse lente en zomer. Hopelijk wordt het snel wat warmer in Nederland zodat we heerlijk met onze boot kunnen varen. Onze katten baby’s Papadeo en Amdea gaan dan natuurlijk ook mee. Huda en ik prijzen ons gelukkig dat we deze winter 3 geweldige reizen hebben kunnen maken naar verre exotische bestemmingen. We hebben weer geweldige dingen gezien en meegemaakt die we altijd bij ons zullen dragen. Voor nu neem ik afscheid, maar zoals altijd zal de heimwee naar de horizon blijven. Één ding staat vast, er zullen nog vele avonturen volgen.  

Ontzettend bedankt voor het lezen en tot het volgende avontuur!

Hakuna Matata!