Off the beaten track

In een tijd waarbij we luchtfoto's van bijna iedere plek op aarde binnen een handomdraai op ons computer scherm tevoorschijn kunnen toveren........ En waarbij we foto's en video's van nagenoeg iedere vakantie bestemming op het internet kunnen vinden...... Is het moeilijk te begrijpen dat er plekken zijn op deze aarde waar bijna geen toeristen komen. Bij het afreizen naar deze bestemmingen, wijken we af van het geplaveide pad.

Ons verhaal begint op vrijdag 29 augustus 2014. We staan samen op de pier te wachten op de panga (kleine veerboot), die onze bagage via Great Corn Island naar Little Corn Island zou moeten brengen. Aan de kade zijn de Crabsoup festiviteiten in volle gang. De inwoners van Little Corn staan overal te dansen en te drinken. Op het strand worden spontane bokswedstrijden georganiseerd, waarbij zowel kinderen als volwassenen het op speelse wijze tegen elkaar opnemen. De gehele dagelijkse gang van zaken lijkt ietwat te zijn ontregeld op beide eilanden vanwege het festival. Het is inmiddels 18.00 uur en de boot (met onze bagage), die normaal rond 17.00 uur aan zou moeten komen, is er nog steeds niet. Erg spannend, als dat maar goed komt. Plotseling wordt er rond 18.30 uur een bootje zichtbaar aan de horizon. Zodra de mensen uit de boot zijn, duik ik in het bagage gedeelte. En ja hoor! Alles is toch goed gekomen. Iets waar de plaatselijke bevolking volgens eigen zeggen nooit aan twijfelde. "Yah mon, di thing dem always come". Ondanks onze vreugde was er nog één obstakel die wij moesten nemen. De toch van 25 minuten door de jungle. Normaal gesproken is dit geen probleem, maar het begon behoorlijk donker te worden en onze zaklampen lagen diep begraven in onze backpacks. De jungle op Little Corn is erg veilig. Er zijn duidelijke paden en er komen geen giftige of gevaarlijke dieren voor. Daarnaast is het eiland niet zo groot, dus kan je nooit lang verdwalen. Toch bleek de wandeltocht een flinke opgave. Met onze backpacks op onze rug gingen we op de tast door de jungle. Ik ben niet bang uitgevallen, maar als er af en toe een krabbetje of een hagedisje in de struiken bewoog, dan schrok ik best wel. Na een zeer avontuurlijke tocht door de tropische gewassen, kwamen we uitgeput aan bij Ensueños. Daar begon een traditie die we 9 dagen hebben volgehouden. Douchen in de openlucht douche in het pikke donker.We hebben 9 dagen lang met volle teugen van Little Corn genoten. Je kunt via de prachtige baaien het hele eiland rondlopen, hierbij val je onderweg van de ene verbazing in de andere. Je kunt er lekker snorkelen en een grote verscheidenheid aan vissen zien. Daarnaast kun je er door de mooie bossen wandelen en genieten van al het heerlijk fruit dat ik in mijn vorige verhaal beschreef. Little Corn is een plek die we niet snel zullen vergeten. Na 9 dagen genieten werd het tijd om te beginnen aan het volgende hoofdstuk van onze reis.

Op 6 september voer in alle vroegte een kleine panga richting het strand van Ensueños. De avond daarvoor hebben afgesproken met Daniel, een bekende watertaxi op Little Corn, dat hij ons de volgende ochtend om 05.30 uur op zou halen bij Ensueños. We moesten namelijk om 06.00 uur op de pier staan vanwaar een grote panga ons naar Big Corn zou brengen. We zagen het niet zitten om vroeg in de ochtend bepakt en bezakt door de jungle te lopen. Dus besloten we ons op deze wijze naar de andere kant van het eiland te laten brengen. De overtocht naar Little Corn verliep snel en voorspoedig. Deze reis van een uurtje was slechts een zeer klein onderdeel van de reis die we op het punt stonden te gaan maken. Onze eindbestemming was Pearl Lagoon, een plaatsje aan de Caribische kust van Nicaragua. En de reis er naartoe beloofde avontuurlijk te worden. Nadat we aankwamen op Great Corn zijn we naar een hostel in de buurt van de haven gegaan. Daar zijn we gebleven tot 23.00 uur 's avonds. Vervolgens zijn we terug gegaan naar de haven waar het vrachtschip Captain D op ons wachtte. Het is namelijk mogelijk om tegen een kleine vergoeding als passagier mee te varen op het vrachtschip. Deze ging richting Bluefields, waar wij ook naartoe moesten. Aangekomen op de boot moesten we ons eerst een weg banen door hangmatten en bezopen passagiers. Aangekomen op het achterdek troffen we de slaapvertrekken aan. Ondanks alles wat we inmiddels allemaal al gezien hebben vielen hier onze monden open. "Nou, ik kan eindelijk zeggen dat ik een keer in India ben geweest." zei Huda. De moet zonk me in de schoenen bij de aanblik van slapende Indianen en Creolen in provisorisch in elkaar gespijkerde stapelbedden met groezelige matrasjes erop. De bedden stonden zo dicht bij elkaar, dat de aanblik deed denken aan vee vervoer. Dit kwam, niet in de laatste plaats, door het formaat van een groot aantal van de passagiers. Mensen in Nicaragua eten drie warme en calorierijke maaltijden per dag met ontzettend veel rijst. Daarnaast zijn ze hier gek op cola. De meeste dikkerds verkeerden al in comateuze toestand toen we aankwamen. Andere passagiers waren dronken aan het lallen en sommige passagiers hadden een stuk of 4 kinderen bij zich. Nog nooit had ik de derde wereld zo diep in de ogen gekeken als op deze plek. Dit was vele malen erger dan mijn helse ritten door het Andes gebergte of de dood enge achtbaanrit in een chickenbus door een natuurpark in Venezuela. Geen krappe route taxi op Jamaica en geen schimmige grensovergang van Peru kon hier aan tippen. Verbluft gingen we op de smerige matrasjes liggen en probeerden wat te slapen. De reis duurde 6 uren, maar voor mijn gevoel zat ik een eeuwigheid op dat schip.

Gebroken en verward stapten we 's ochtends van de boot in het havenplaatsje Bluefields. Daar stond direct een panga klaar om ons naar Pearl Lagoon te brengen. Deze reis was, in tegenstelling tot de reis ervoor, wel de moeite waard. Sterker nog, de reis was fantastisch! Dwars door de schijnbaar eindeloze mangroven, lagunes en jungle rivieren, vlogen we met de panga. Onderweg stopten we bij een indianen dorpje, waar we iets gingen eten. Na de maaltijd gingen we verder. Plotseling beseften we, dat we gedurende de hele reis vanuit Great Corn geen andere toeristen tegen waren gekomen. Aangekomen in Pearl Lagoon namen we plaats op het balkon van ons bamboe huisje, dat op het water is gebouwd. Eindelijk! Na een uitdagende reis waren we aangekomen in Pearl Lagoon. Een authentiek Caribisch dorpje aan een gelijknamige lagune. Hier leeft de bevolking van de visserij en zijn toeristen schaars. En terwijl de plaatselijke vissers in hun kano's voorbij gleden en pelikanen zich laafden aan de overvloedige vis in de lagune, genoten wij van ons prachtige uitzicht. Het was het dubbel en dwars waard geweest.

Tot de volgende keer!