Nicaragua Full Circle

Hallo iedereen,

Fijn dat jullie wederom de moeite nemen om ons verslag te lezen. Onze tijd in Nicaragua zit er bijna op, maar er zijn beslist nog een aantal gebeurtenissen die de moeite van het vertellen waard zijn.

In het laatste verslag konden jullie lezen hoe we van Pearl Lagoon, over land, naar Granada reisden. En hoe we samen met een dronken gids een tour langs de Isletas op het Nicaragua meer maakten. Granada is een levendige plek waar veel te beleven valt. Naast de diverse tours die vanuit de stad vertrekken, heeft de bontgekleurde koloniale stad zelf ook vele bezienswaardigheden. s'Avonds vult het centrum zich met mensen en zijn alle terrasjes vol. Het doet erg denken aan de zuidelijke Spaanse steden waarvan de stad een kopie is. Erg opvallen vond ik het dat er tijdens de avond van de bokswedstrijd Floyd Mayweather vs. Marcos Maidana door het gehele centrum grote schermen werden opgehangen waarop de wedstrijd te zien was. Dit oogde erg gezellig en spectaculair. Na een aantal dagen in Granada vertrokken we naar het Mysterieuze eiland Ometepe. Ometepe dat ook gelegen is in het Nicaragua meer, betekend in de taal van zijn oorspronkelijke bewoners (de Nahuatl) twee bergen. Het eiland bestaat dan ook uit twee enorme vulkanen, de Conceptión en de Maderas. Deze vulkanen worden verbonden door een smalle landstrook, waardoor het eiland er vanuit de lucht uitziet als een zandloper. De Conceptión is de grootste van de twee (1.610m) en is nog steeds actief. De Maderas is kleiner (1.394m) en heeft een groot meer in zijn vroegere krater. Er doen veel mythen en sagen de ronde betreffende Ometepe. Er schijnen geesten rond te dwalen die het eiland beschermen tegen ongewenste indringers. Gedurende de 17de eeuw waren de bewoners dikwijls het doelwit van piraten, die via de Rio San Juan vanuit de Caribische zee naar het meer voeren. Tel daar nog eens het met haaien gevulde water, dat het eiland omringt, bij op en je hebt genoeg stof om boeken over te schrijven. De natuur is vanwege de vruchtbare vulkanische grond zeer weelderig en er komen diverse apen, vogels en vlinders voor. Dit was dan ook een bestemming die we niet wilden missen.

Op de dag dat we van Granada vertrokken startte in het land een drie dagen durend festival om de Centraal Amerikaanse onafhankelijkheid te vieren. Hierbij liepen kinderen vanuit het gehele land mee in muzikale parades. De busreis was ditmaal kort en ging van Granada naar Rivas naar San Jorge en duurde zo'n 1,5 uur. Vanuit San Jorge namen we de veerboot naar Ometepe. De enorme vulkaan, de Conceptión, was al vanaf de wal bij San Jorge te zien en was omhuld met mistflarden. Toen we aankwamen stapten we in een tuktuk, welke ons (twee straten verder) naar ons hotel bracht. De eerste dag op het eiland besloten we om niet direct iets te gaan ondernemen. Het regende een beetje, dus besloten we ergens te gaan eten. Het restaurant waarbij we naar binnenliepen had een Arabisch thema en droeg de naam Aly. De uitbater van het establishment leek een beetje dronken te zijn en de vraag of hij een Arabier was bleek onze domste zet van die dag. In het Spaans bevestigde hij gretig dat dit zo was en vertelde dat zijn grootvader na de tweede wereld oorlog naar Ometepe was gekomen vanuit Egypte. Vervolgens vroeg hij onze namen en sprong hij bijna een gat in de lucht van blijdschap na het horen van Huda haar naam. Snel vroeg Aly of Huda ook Arabisch kon schrijven. Nadat ze aan had gegeven dit inderdaad te kunnen, rende de man weg en haastte zich vervolgens terug met een vel papier en een pen. Wederom in het Spaans vroeg hij aan Huda of ze zijn naam in het Arabisch wilde schrijven. Toen ze dit had gedaan vroeg hij haar de naam van zijn zus op te schrijven. Toen ze hiermee klaar was begon hij de namen van al zijn familieleden (dit waren er minstens 20) op te sommen. En terwijl het eten al werd opgediend bleef Huda braaf schrijven. Toen ze tenslotte klaar was bekeek Aly het velletje papier en werd terstond emotioneel. Zijn ogen vulden zich met tranen terwijl hij in het Spaans zei "prachtig!". Gedurende het eten kwam de man nog een keer of twee/drie terug om te vragen om een aanvulling of om wederom te vertellen hoe prachtig hij het vond. Normaal had ik er iets van gezegd, maar ik kon er wel om lachen. Huda begon steeds minder blij te kijken.

Toen we terug in het hotel waren, vroeg de man achter de receptie mij of ik nog iets speciaals wilde doen op Ometepe. Ik gaf aan dat ik graag een motor wilde huren, omdat ik vernomen had, dat het erg mooi rijden was op het eiland. De man gaf aan dat hij wel een goedkoop adresje wist. Ik besloot zijn advies op te volgen en een crossmotor voor de daarop volgende dag te reserveren. Mijn keuze viel op een crossmotor, omdat ik al eerder had gehoord dat een gedeelte van het eiland een behoorlijke slechte weg heeft. De volgende ochtend stond onze motor klaar en gingen we op weg. Het was eerst even wennen met schakelen, maar ik had dit al vrij vlot onder de knie. De natuur onderweg was prachtig en overal was de Conceptión te zien. Onze eerste stop was een natuurlijke bron. Deze bron van mineraal water werd gebruikt al recreatief bad. Het was nog behoorlijk vroeg maar de eerste dikkertjes lagen al te drinken naast het bad. De omgeving waar de bron gelegen was zag er wederom prachtig uit. Helaas werd het er vanwege onafhankelijkheidsdag erg vroeg druk. Na even gezwommen te hebben besloten we dan ook verder te rijden. Onderweg passeerden we regenwouden en zwarte lavastranden, terwijl we naar de andere kant van het eiland reden. Dit gedeelte werd gedomineerd door de vulkaan de Maderas en oogde nog woester en glooiender. Plotseling hield de verharde weg op en maakte plaats voor een zanderig pad dat volledig uit rotsen bestond. Nu begon de echte uitdaging. Wat een sensatie! De weg werd heuvelachtig en sommige stukken leken onbegaanbaar, maar ik zette door. Huda die achterop zat werd flink heen en weer geschud, maar hield zich stevig vast. Met een slakkengangetje manoeuvreerde ik tussen de rotsen door. Soms in de derde versnelling, maar meestal in de eerste of tweede. Ons doel was de waterval die vanuit de Maderas stroomde. Aangekomen bij de ingang van de weg die leidde naar de waterval, zagen we een bord waarop stond 3 km. De man die de poort opende gaf aan dat we dit met de motor mochten doen. Wat hij niet vertelde, was dat die 3 km stijl omhoog liep tegen de zijkant van de vulkaan. In de eerste versnelling reden we naar boven over een onverharde weg. Dit was behoorlijk pittig! Tenslotte kwamen we bij een soort parkeerplaats, waar men zijn voertuig kon stallen. De rest van de route moest te voet worden afgelegd door een dichte jungle. Huda vond het welletjes en wachtte bij de parkeerplaats. Ik besloot het laatste stuk te lopen. Aangekomen bij de San Ramon waterval besefte ik dat ik me dichtbij de top van de vulkaan bevond. De waterval was prachtig en de natuur overweldigend mooi. De reis naar beneden bleek gelukkig een stuk eenvoudiger. Toen we 's avonds thuis kwamen hadden we beiden ontzettend veel last van spierpijn. Ik dacht altijd dat paardrijden zwaar was, maar een crossmotor moet men ook zeker niet onderschatten. Wat een avontuur!

De laatste week van onze vakantie hebben we doorgebracht in de kustplaats San Juan del Sur. Een surfbestemming dichtbij de Costa Ricaanse grens, die erg populair is bij Amerikaanse jongeren. Een mooie plek die we vooral hebben gebruikt om bij te komen van onze avontuurlijke reis. De afgelopen 4 weken, in het land van de meren en vulkanen, zijn voorbij gevlogen. In Nicaragua zijn we van de ene verbazing in de andere gevallen en we hebben dingen meegemaakt, die we tijdens eerdere reizen, nog niet eerder hebben meegemaakt. Nicaragua geeft het gevoel van een jong land dat langzaam begint te wennen aan het begrip toerisme. Een land dat nog iedere dag bezig is met zijn historie en revolutie. Maar ook zeker een land dat kijkt naar de toekomst. Een arm maar veilig land met vriendelijke inwoners. Een land waarvan we kunnen zeggen dat we blij zijn dat we het hebben bezocht.

Ik wil graag iedereen bedanken voor het lezen van mijn verslagen en het volgen van onze avonturen. Vooral mijn familie wil ik extra bedanken voor alle steun die jullie ons hebben gegeven. Ik hoop dat jullie genoten hebben van de verhalen. Ik zie jullie weer snel.

Op naar het volgende avontuur!